In grote lijnen kunnen twee soorten van leren worden onderscheiden, namelijk het leren in de school- en collegebanken en het leren van eigen ervaringen.
Men kan in het tegenwoordige onderwijs alles leren waardoor men daarna in staat wordt gesteld een betrekkelijk leidende positie in te nemen. Immers, met het behalen van een bepaald diploma geeft iemand er blijk van iets te kunnen. Bovendien kan het geleerde van belang zijn bij het omgaan met vraagstukken binnen de onderneming.
Toch schuilt er voor bedrijven ook een gevaar in mensen die lang doorgeleerd hebben. Deze mensen kunnen zich in hun functioneren teveel blijven beroepen op de theorie en daaraan hun zekerheid ontlenen. Zo iemand komt ver af te staan van het leven, waarop men geacht wordt als leidinggevende invloed uit te oefenen. In theorie zien dingen er echter anders uit dan in de praktijk. Zelfs de onmogelijkste economische begrippen en theorieën kan men vanachter het bureau best hanteren. Het trieste daarbij is wel, dat dit gepaard gaat met sociaal leed en bedrijfseconomische schade. Het duurt vaak lang voordat men dat kan en wil zien.
Kortom: wie in het werkleven iets goeds tot stand wil brengen, kan dat niet zonder eerst het leven te begrijpen. Inzichten daarover ontwikkel je niet in je studeerkamer. Wel door je in situaties te begeven, daarin waar te nemen en denkend tot eigen oordelen te komen. Dit draagt bij in het ontwikkelen van uit het leven gegrepen inzichten. Het is een vorm van ervaringsleren, die maakt dat ‑ als de opbrengst ervan serieus wordt genomen ‑ er vaart komt in samenwerking en door de organisatie genomen maatregelen die kwalitatief beter zijn.
Geef een reactie