Antwoorden op vragen binnen organisaties moeten in toenemende mate gezocht worden op het niveau waar de vragen ontstaan. Dat maakt dat zowel centralisatie als decentralisatie aan de tijd zijn. Een consequentie is, dat er meer ondernemerschap nodig is dan waarin de top kan voorzien.
Voor de leiders van organisatorische eenheden betekent dit, dat zij naast het runnen van de operatie ook verantwoordelijk zijn voor het managen van de veranderingen. Dat laatste betekent leidinggeven aan het proces van het lerend omgaan met vernieuwingsvraagstukken. Leiders besteden dus een groot deel van hun tijd aan vraagstukken, die zich kenmerken door spanning tussen hoe het is en hoe het zou moeten zijn. Ze bewegen als het ware in het grensvlak tussen oud en nieuw.
De leider van deze tijd is bruggenbouwer. Hij neemt waar en vormt zich oordelen. Vervolgens mobiliseert en ontwikkelt hij de binnen de eenheid aanwezige potenties. Als bruggenbouwer brengt hij verbindingen tot stand tussen binnen en buiten, heden en toekomst en ideeënwereld en waarnemingen. Daarbij bewerkstelligt hij een gezonde balans tussen stabiliserende en dynamiserende krachten. Hij leeft met het gegeven, dat chaos en orde twee kanten van dezelfde medaille zijn, die elkaar met een zeker ritme afwisselen.
De leider van een organisatorische eenheid brengt echter niet alleen verbindingen tot stand, hij is in zekere zin ook zelf een bindmiddel. Hij houdt de krachtenvelden kapitaal, arbeid en waren op elkaar betrokken, alsook de daaraan gekoppelde personen.
Samenvattend: Oriëntatie aan de toekomst maakt dat het heden niet vanzelfsprekend is. Daarom zijn bij het leiden van een eenheid ‑ behalve voor beheren ‑ ook aandacht, tijd en middelen vereist voor koers zoeken en vernieuwen.
Geef een reactie