In grote lijnen zijn twee soorten werkzaamheden te onderscheiden, namelijk stabiliserende en dynamiserende. De stabiliserende werkzaamheden zijn er op gericht de bestaande operatie te beheren en daarmee efficiënt en effectief geld te verdienen, waarmee ook de dynamiek kan worden gefinancierd. Onder dit laatste kan het ontwerpen en vormgeven van de toekomstige operatie worden verstaan. Daarbij is altijd sprake van óf ombuiging óf intensivering met betrekking tot bestaande producten, markten en/of processen. Dergelijke vernieuwingsinitiatieven vereisen overschotcapaciteit en grijpen in in de financiële structuur.
De ondernemende manager beweegt in dit spanningsveld tussen stabiliteit en dynamiek en wordt daarmee ook manager van de volgende dilemma’s: planning versus verrassing, standaardiseren versus bouwen op mensen en in de pas lopen versus vorm en richting geven aan een eigen weg.
Op het moment dat een manager zich ondernemend gaat opstellen, verandert zijn verhouding tot de werkelijkheid radicaal. Waar eerst nog een overweldigende hoeveelheid verzorging en problemen zijn aandacht vasthielden en zijn energie opslokten, daar beweegt de manager zich nu bewust zelf naar mensen en plekken waar iets constructiefs te realiseren valt. Door in beweging te komen en zijn aandacht te verleggen van probleemoplosser naar ondernemer bevrijdt de manager zich van lasten die anderen op zijn schouders hebben gelegd en gaat hij een initiërende relatie met zijn omgeving aan. Het leven wordt er voor de manager eenvoudiger en aangenamer op. Door te ondernemen creëert hij een verbinding tussen eigen intenties en acties en de doorwerking daarvan in mensen en organisaties. Dergelijke resultaten bewerkstelligen motivatie en inspiratie bij de manager zelf en in zijn omgeving. Hij loopt niet achter de feiten aan, maar geeft vorm aan de feiten. De andere kant van deze medaille is wel dat er bij ondernemen voortdurend een confrontatie plaatsvindt met anderen, die ook iets willen realiseren of die de consequenties van de initiatieven moeten dragen. In die confrontaties wordt de ondernemende manager voortdurend getoetst op authenticiteit en substantie van zijn impulsen en acties. Dat kan wel eens pijnlijk zijn; het betekent ten minste een voortdurende zelfconfrontatie, waarbij men zich eigen vermogens en onvermogens bewust wordt.
Samengevat betekent het ondernemend actief zijn:
– balanceren met dilemma’s;
– voortdurend in beweging zijn; er valt niet op lauweren te rusten;
– bewustwording en scholing van eigen vermogens;
– bevordering van transparantie, ofwel: helderheid in alles;
– creator zijn van substantiële verbindingen met klanten.
Dit vereist visie onder het al oude motto: ‘Ken de wereld, ken u zelve’.
Geef een reactie